- τώρα που χωριζόμαστε πες μου κάτι για την ελπίδα
- τι να σου πω για την ελπίδα ; ελπίδα δεν είναι ένα μονο πράγμα...
ελπίδα είναι το ψωμί για αυτούς που είναι πεινασμένοι ,
ελπίδα είναι το νερό γι'αυτούς που είναι διψασμένοι ,
ελπίδα είναι ο έρωτας γι'αυτούς που είναι μόνοι ...

(απο την ταινία "KANDAHAR")

όταν το χέρι μου μυρίζει σπέρμα θέλω να χάσω τη σιωπή και να σκαρφαλώσω στην πιο ψηλή ελπίδα , μα συνήθως απλά κοιμάμαι ή πετάω , πάντα παίζει ρόλο ο καιρός

ήτανε νύχτα τότε που αντάμωσα το σκοτεινό σου βλέμμα , σα λεωφόρος κίτρινη σε άγουρο περβόλι , σ ε α γ α π ο υ σ α μου χες πει τονίζοντας την παύση και αγαπώντας τη σιωπή της παντερμης καρδιάς σου , σ’είχα αγαπήσει χίλιες απλές σημαδεμένες μνήμες και με το ακατανόητο σ’αγκάλιαζα γλυκά , ήπια από το ψέμμα σου μικρές πικρες αλήθειες κι ενιωσα την αληθεια σου σαν κοφτερή λαλιά , σε πόνεσα σε πόνεσα κι είχα αντλήσει αίμα απ’το γλυκό το παιδικο το σκοτεινο σου βλέμμα

όχι δεν το θυμάμαι όλο αυτό που λές
δεν είμαι ίδιος
στο ξανάπα νομίζω
αλλάζω κάθε τόσο
πετάω τον παλιό μου εαυτό στα σκουπίδια ,
όχι όχι ολόκληρο , σίγουρα όχι ολόκληρο
κρατάω πάντα ένα μικρό κομματάκι
για να τον θυμάμαι κάπου κάπου
και να δακρύζω και να ματαιοπονώ ,
αλλα νομίζω οτι τώρα η αλλαγή είναι μεγάλη
στα όρια της αναγέννησης
ειναι πανέμορφος σου λέω και με έχει κάνει να
ονειρευτώ
υπέροχο το όνειρο δεν νομίζεις;
πρεπει να φύγω τώρα όμως
κι αυτο είναι το
ΤΕΛΟΣ

γιατι με κοιτάς ετσι ; νομίζεις ότι δεν σ'αγαπάω , έτσι ; δεν είμαι ίδιος βρε καρδούλα μου , όλα έχουν αλλάξει ξαφνικα και δεν ξέρω γιατί αλλά να ... δάκρυσα ξέρεις , δάκρυσα χθές που κοίταζα απο ψηλά την Αθήνα και την ένιωσα να με φυλακίζει και κατάλαβα ότι δεν είναι οι τόποι και οι πόλεις , ότι καμιά πόλη δεν θα με φυλακίσει ποτέ και πουθενά περισσότερο απο τον ίδιο μου τον εαυτό , απο αυτόν κοιτάω να ξεφύγω και δεν τα καταφέρνω ... γι'αυτο σ'αγκαλιάζω , και δακρύζω κρυφά γιατί ακόμα δεν έχω φύγει , δεν ξέρω για που και απο που και ναι έχεις δίκιο αυτά πρέπει να βρώ πρώτα ... και να ξέρεις να είσαι σίγουρη πως μόλις τα βρω αυτά θα πετάξω τόσο μα τόσο μακρυά που καμιά θύμηση σου δεν θα με κάνει να κλαίω και κανένα σου φιλι δεν θα με δεσμεύει να μείνω...

συντίθεμαι
κι αποσυντίθεμαι
σε χρόνο νεκρό
αναπνέω
πνοή ξέπνοη
πνίγομαι
πνίγομαι
πνίγομαι
για να ξανανασάνω
νεκρή πνοή
σπασμένη ελπίδα
πάνω σε ξεψυχισμένο όνειρο
κι αυτοκτονώ ασύστολα
φιλώντας τη θολή σου εικόνα ,
την άγρια μορφή σου
που με φυλακίζει

"πεθαίνει κανείς σ'αυτή την πόλη" φωνάζει , προηγήθηκε ένα πνιχτό ουρλιαχτό κι ένα οργισμένο "που πάς ρε μαλ_κα !" , τον κοιτάζει θυμωμένη και μετά με προσπερνάει χωρίς να με κοιτάξει καν , μου κολλάει η τελευταία φράση και αντηχεί στο μυαλό μου , πεθαίνει-κανείς-θα πεθάνουμε-όλοι-αυτή-η-πόλη-όμως-θα-μας-σκοτώσει...φαντάζομαι πως θα ήταν αν νεκρωνόταν αυτή η πόλη , η Αθήνα ένα απέραντο νεκροταφείο , τα κτίρια μνήματα και δρόμοι έρημοι , φανάρια που θα αλλάζουν χρώματα στις άδειες λεωφόρους όπου δεν ακούγεται τίποτε άλλο απο αέρας , γελάω απο μέσα μου με όλες τις μακαβριες κουλές σκέψεις και θυμάμαι την προηγούμενη νύχτα που λέγαμε με τον Π και την Ν μακάβρια όνειρα που έχουμε δει , όλοι έχουμε ονειρευτεί την κηδεία μας , παράξενο σκέφτομαι , φρενάρισμα , ουπς , παραλίγο και θα με χτύπαγε , "που πας ρε μαλακισμένο!" , sorry ψιθυρίζω και μετά με πιάνουν γέλια , "πεθαίνει κανείς σ'αυτή την πόλη" σκέφτομαι

if i pray will YOU hear me or do i need to shout ?

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , ομόνοια , Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , χλωρίνη , τουαλέτες , ομόνοια , Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , σιωπή , απελπισία , το βλέμμα σου είναι καθρέφτης , Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , τρέμεις , λυγίζεις και προσέυχεσαι στο μαύρο , σκοτεινό ρεύμα της αθήνας , Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , σε προσπερνώ , δε με κοιτάς , ατενίζεις την άβυσσο , βλέμμα κενό κι εγώ είμαι μέσα , βγάλε με απο κει , και σε προσπερνώ , Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ 'ΑΓΑΠΑΕΙ , και σε φοβάμαι .


I just need to believe God is working things out

αμήν

"ο κόσμος μας είναι μάλλον διαμορφωμένος απ'τον λευκό straight , δεξιόχειρα άντρα " όπως είπε κι ο Παπαιωάνου σε συνέντευξη και δεν μπορει παρα να έχει δίκιο , αρκεί να κοιτάξει κανείς γύρω του για να διαπιστώσει ότι με χαρακτηριστικά όπως το φύλο (άνδρας) και τη σεξουαλική συμπεριφορά (straigth) , άτομα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν , εξελίσσονται και ζούν εις βάρος άλλων που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν με ανάλογα χαρακτηριστικά , όπως τις γυναίκες , τους ομοφυλόφιλους και σε παλιότερες εποχές τους αριστερόχειρες . Η πραγματικότητα αυτή είναι τόσο προκλητικά ορατή ακόμη και σήμερα , που μετά απο πολύχρονους κοινωνικούς αγώνες τα πράγματα έχουν υποτίθεται βελτιωθεί . Η βελτίωση είναι μόνο φαινομενική και με κυρίως μέσα στη λογική της αγοράς , με τη δημιουργία των λεγόμενων target groups . Έτσι δημιοργήθηκαν τα target groups των γυναικών και των gay , πράγμα που οδήγησε και σε κάποια περισσότερα δικαιώματα και σε λίγα ελάχιστα γραμμάρια κοινωνικής αποδοχής . Πολλά πράγματα άλλαξαν σε νομικό κυρίως επίπεδο , το θέμα είναι πόσα άλλαξαν σε επίπεδο καθημερινότητας και ουσιαστικών ελευθεριών . Όχι και τόσα πολλά , ακόμα το 99,9% των ηγετών είναι άνδρες ( με ετερόφυλο θρησκευτικό γάμο στο ενεργητικό τους οπωσδήποτε) , ομοφυλόφιλοι/ες γεννιούνται και ζουν μεσα σε συνθήκες καταστολής , γυναίκες θεωρουνται ως εξορισμού κατώτερες ή ακομα και θεωρούνται πράγματα . Είναι ξεκάθαρο τι εμποδίζει την ελευθερία μας , ο ανδρισμός , η ετεροκανονικότητα(και η κάθε ειδους κανονικότητα) , ο σεξισμός και εν γένει η ανθρώπινη βλακεία (και ό,τι αυτή γεννά) που εδω και αιώνες αναπαράγεται . Η λύση είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ , η κοινωνια αυτή λειτουργεί εξ ορισμού περιθωριοποιώντας και αποκλείζοντας , είναι μια κοινωνία-φυλακή απ'την οποια πρέπει οπωσδήποτε να δραπετεύσουμε...

τι θλιβεροί που είστε ! τι ψεύτικοι ! μες στα ηλίθια γκλαμουράτα καφέ σας , γκλαμουράτα , στιλιζαρισμένα και τηλεορασόπληκτα σαν τις βλακώδεις μουρες σας . Βλακώδεις και μάταιοι που είστε με το εμέτικο σας λάιφτσαταιλ ! χα ! στον κώλο σας να το βάλετε το λάιφσταιλ ! μαλάκες ! στρατιωτάκια του κενού , του τίποτα , νούμερα ! στις βρώμικες πόλεις σας ν'αφήνετε τη βρωμιά σας , στα αθώα παιδιά σας να προβάλλεται ολη σας την αθλιότητα , να αδειάζετε το βόθρο της υποκρισίας σας , αδίστακτοι , έχοντας ήδη κατακτήσει την απόλυτη πνευματική παρακμή , γιορτάζοντας την βέβαιη ματαιότητά σας . Γυρίζω την πλάτη μου στην κοινωνία-φυλακή που θέλετε να με μπάσετε , η πραγματικότητα σας είναι ο εφιάλτης μου

όλα είναι πόλεμος , όλα απο εκεί ξεκινούν κι εκει καταλήγουν ... συγκρούσεις κι άλλες συγρούσεις , φάσεις κι αντιφάσεις . Για τίποτα δεν μπορω να είμαι σίγουρος και ναι με ενοχλεί η ρευστότητα , φοβάμαι μην παρασυρθώ απο το μεγάλο ρεύμα αβεβαιότητας που σαρώνει τη ζωή μου . Νυσταγμένος και άυπνος παρατηρούσα σήμερα στο κέντρο της Αθήνας , ξημερώματα , μια θεούσα με τους δύο θεουσογιούς της να πηγαίνει στην εκκλησία . Αποστασιοποιημένα έβλεπα να στήνονται η εορτασμοί κι αναρωτιόμουνα πως έφτασα να βλέπω τοσο μακρινά και ξένα όλα αυτα . Πως όλα αυτα που υπάρχουν κι αναπνέουν δίπλα μου έφτασαν να μου φαίνονται αδιανόητα , παράλογα . Αναρωτήθηκα για νιοστή φορα για την ορθότητα του τρόπου σκέψης μου(ζωής , αυνανισμου κτλ κτλ) αμφισβήτησα για επίσης νιοστη φορά ότιδηποτε ανατρεπτικό για την κοινωνία (κανονικό δηλ για μενα) . Κι ύστερα απλά κουράστηκα κι ανέτρεξα στο τι είχα ζήσει πριν σ'εκεινο το κατα τ'άλλα άθλιο πάρτι , το οτι ακουμπουσα πάνω σου και σου χάιδευα τα μαλλια και σου μιλούσα , σου χαμογελούσα , είχα μεθύσει ξέρω , ό,τι να ναι έλεγα ξέρω αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος πια και μ'αρέσει που υπάρχει κι αυτό , το μόνο για το οποιο μπορω να είμαι σίγουρος . Και γλιστράω , χωρίς να το θέλω ίσως , στη υπέροχη αυτή σιγουριά , ότι σ'αγαπάω...

είμαι 100% κοινωνικό προιόν ! εκει καταλήγω . Mα είναι δυνατόν όλα πάνω μου να καθορίζονται απο το περιβάλλον , απ'τους άλλους γαμώτο ; ακόμα και γι'αυτο που ήμουν σίγουρη τη σεξουαλικότητά μου, ότι είναι γκαραντι "φυσική" και αμετάβλητη, πλέον τη βλέπω να αλλάζει πιο γρήγορα κι απο τις τάσεις της μόδας! εκεί που στα 14 μου άρεσαν οι τριχωτοί , καβαντζωμένα τα σαράντα άντρες , στα 15 άρχισα να καβλώνω με τριαντάρηδες , στα 16 με οποιασδήποτε ηλικίας αρκει να είναι λατίνοι και σκουρόχρωμοι και πλέον σήμερα να μου φαίνονται όλοι απλά μαλάκες και να μου σηκώνεται βλέποντας μια γυμνόστηθη (ούτε καν γυμνή!) γκόμενα σε softcore της κακιάς ώρας λεσβιακό . Κι εγω που τόσο πάσχισα να είμαι πούστρα συνειδητοποιημένη , κρυφή αρχικα και μετά out τωρα να βρίσκομαι μπροστά απο πλήθος αποδεκτών ή μη προοπτικών : μπας και είμαι λεσβία ;;;;! ή χειρότερα , η πιο φρικτή προοπτική που δεν τολμώ να ξεστομίσω : μήπως είμαι ετερό ;;! Και με τι πρόσωπα θα βγώ τωρα στην κοινωνία , με τι ταμπέλα θα παρελάσω; και για ποιο πράγμα θα είμαι περήφανος ; μπορεί κάποιος πλιζ να με κατευθύνει γιατι φοβάμαι πως έχω χάσει το κανονιστικό κλουβάκι μου ... κλάψ , λυγμ !

η αίσθηση , η αίσθηση και το συναίσθημα , το πλήθος και το πορτοκαλί άγνωστο , η γνώριμη άβυσσος κι εκείνο , εκείνο το υπόκωφο φώς της απέναντι βουβής πόρτας , ξεκαβλέ και ασεξουάλ , τον αγαπάω μα κι εκείνη το ίδιο κι αυτοι αδιάφοροι ή μήπως μήπως μήπως μήπως μ'αγα μ'αγαπά μ'αγαπάνε ; και ψελλίζω για την πληθώρα της ασημαντότητας , το έλαττον μηδεν , τη μείζονα ασημαντότητά μου και φοβάμαι φοβάμαι το πλήθος και την αχρωμία του και τρέχω στο ασπρόμαυρο λαγούμι μου και παρακολουθώ πραγαμτικότητα , ωμή βίαια , πλαστή πραγματικότητα , κι ύστερα σκάω και πετάω τα κομμάτια μου στους δρόμους και εισέρχομαι σε έγχρωμα βουβά λεωφορεία να βλέπω την κούραση να μιλά άσχημα στην κούραση που παρακολουθείται με οίκτο απο μια άλλη κούραση , που ωπ! πέρασε βιαστικη μπροστα μου και του την έπιασα λιγάκι κατα λάθος , λάθος , λάθος και αρχίζω να σκέφτομαι ποιητικά , την αίσθηση τη λάθος ζωή μου , την αίσθηση , οι λέξεις να μπερδεύονται στο μυαλό μου και τα χρώματα να κάνουν σέξ , άνομο παράνομο άνομο , κι εγώ ταγμένος στη μετάφραση του τοίχου και του μαύρου περιστεριού που όλο τρυφερότητα με κοιτάζει τόση μα τόση τρυφερότητα μεχρι να το πυροβολήσω γλυκά στο κεφάλι κι ύστερα να κλάψω όχι όχι για το περιστέρι μα για το ματαιωμένο πολύτιμο ταξίδι

οι ώρες , οι άδειες ώρες , οι πυρετωδικες ακανόνιστες σκέψεις του ονείρου , το απότομο γκρί ξύπνημα και το παγωμένο φύσημα , εκεί που όλα είναι δυσάρεστα , άοσμα , κενά , εκεί όπου κάθετι έχει σημασία , το πρωί , το βαρύ αστικό μου πρωινό , η μεγαλοαστική μου κάβλα στο λεωφορείο και οι μάταιες μικροαστικές προσπάθεις πνιγμού της , σε αγκάλιασα , σε φίλησα και δάκρυσα μαζί σου κι ύστερα κοιμήθηκα και ταξίδεψα , κολλημένος εδώ , σ'αγαπώ νομίζω

"σε παρακαλώ" μουρμούρισε ή κατι τέτοιο , κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά , εξαθλιωμένη η ίδια και εξαντλημένη απο το κρύο , απο τη ζωή που της έλαχε , μια κυρία , γυναικούλα γύρω στα σαράντα , θείτσα συνοικιακού στυλ (που μια φιλολογία την έχει βγάλει όμως) , της επιτίθεται ... σκύβω το κεφάλι , που είναι το λεωφορείο;! ντρέπομαι δεν είμαι σιγουρος για λογαριασμό ποιου απ'τους παρισταμένους , σίγουρα για λογαριασμό μου , το κοριτσάκι πλησίασε , κοίταζω κάτω, σταθερά το βρώμικο πεζοδρόμιο, την αγνόησα .. πρέπει να ήταν στην ηλικία μου , την εκμεταλλεύονταν όπως ελεγε και μια άλλη θείτσα παραδίπλα , δηλώνοντας όλο χαρά "έχω ακούσει ότι ..." , το κρύο είναι αφορητο , μαζεύομαι στο παγκάκι κι άλλο , ένας γεράκος που πουλάει χαρτομάντηλα και στυλό πλησιάζει τις θείτσες και τους λέει όλο κακία για το κορίτσι και τον νταβαζή του , είναι ο ίδιος γέρος που πριν 10' είχα αγνοήσει , νιώθω την ανάγκη να αγοράσω κάτι τώρα , το μετανιώνω αμέσως , νιώθω δειλός κι ανίκανος ... μα που είναι το λεωφορείο;! η συζήτηση συνεχίζεται , για το πως την έχουν δει κι αλλού , για το πως πέφτουν κάποιοι κορόιδα , πως την εκμεταλλέυονται , την εκματαλλέυονται ! ένα ξανθό κοριτσάκι , ξένο σ'αυτή την πόλη ξένων ... νιώθω τύψεις ξαφνικά , έρχονται στο μυαλό μου εικόνες φρίκης απο τη ζωή της , το κρύο είναι αφόρητο , φοβάμαι , λυγίζω και δακρύζω , εγω , μόνος μου στην Ακαδημίας , μέρα μεσημέρι , που είναι το γαμημένο λεωφορείο ;!

κείμενα κι άλλα κείμενα και λέξεις σκόρπιες και βουβές ... έχω γίνει κειμενοφοβικός πλέον , νιώθω ανίκανος να αντιληφθώ και το παραμικρό νόημα και της πιο απλής λέξης , να ακόμα και η λέξη "και" μου φαίνεται άγνωστη , τι σκατά τοσο psycho έχω καταντήσει ; σύγχυση τεράστια απερίγραπτη και με πονάς ναι γι'αυτο κόφ'το ... ένα χάος γεννιέται μέσα μου καθημερινά και δε μπορω να το ελέγξω ... και ναι με εκνευρίζει αυτό , δεν έχεις καθόλου δίκιο όμως δεν έχω μανία να ελέγχω τα πάντα , εγω ... τις λέξεις μονο θέλω να ελέγχω

ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΚΛΕΙΔΩΝΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ , ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΩ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΕΣΕΝΑ , ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΜΟΥ . ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ . ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΟ ΒΑΡΕΘΩ ΚΙ ΙΣΩΣ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΖΩ .

du supplice encore mal lavee

από το μαρτύριο ακόμη ακάθαρτο το μυαλό μου , ακάθαρτη η συνείδηση μου , οι σκέψεις , τα συναισθηματά μου , το χρώμα της φωνής μου , της ματιά μου . έχω θολώσει , η ικανότητα της επεξεργασίας δεν ειμαι σίγουρος αν υπάρχει πλέον , αν ποτέ υπήρξε . οι εικόνες στροβιλίζονται στο μυαλό μου , μαζί με χιλιάδες διαφορετκούς εκνευριστικούς ήχους , συνομιλίες , θορύβους και αγάπες . αγάπες και απόπειρες , απόπειρες κατανάλωσης κι άλλης εικόνας , ήχου , θορύβου κι αγάπης . είναι θορυβώδης η αγάπη τώρα και μου χουν κλείσει τα αυτιά . τώρα; ειναι αργά , πολύ αργά χα ! έχω ήδη πονοκέφαλο , πόνο γενικά . και το μυαλό μου έχει μουδιάσει , όσο για την καρδιά μου έχει καταντήσει σαν πνεύμονας μανιακού καπνιστή

περνάει ο καιρός κι εγώ βουλιάζω στη βεβαιότητα ότι σ'αγαπάω ,

κι όταν λείπεις γράφω για σένα , δεν θα παρακαλέσω ,

ποτε πια ,

μα αυτο που ζούμε θα μπορούσε...

αυτές τις φράσεις τις διάβασα με μικρα γράμματα στις τελευταίες σελίδες δωρεάν εφημερίδας , σε μια στήλη οπου στέλνει όποιος θέλει και λέει αυτα που δεν τολμάει να πει κατα πρόσωπον , με συγκίνησε όχι μόνο γιατι εξέφερασε πράγματα που νιώθω , αλλα γιατί για άλλη μια φορά είδα ανάγκη έκφρασης , έκφρασης έλλειψης , απώλειας και απελπισίας , έκφρασης απαλλαγμένης απο το βάρος της επωνυμίας , απο το βάρος οποιασδήποτε υπογραφής . Ένα κομμάτι γνήσιου συναισθήματος μεσα στην άβυσσο .

χΑοςθΛίψηκΕνοεσΩτερικοκαΙσυγχυσηΚτιριαθλΙψη

πορνογραφικά συναισθήματα , σκέψεις και καθημερινότητες , πορνογραφία . είμαι αδερφή και σ'αυτο το δρόμο όλες είμαστε και όλοι , απ'εξω δεν . γριούλα μη με κοιτάς παράξενα σ'αγαπώ και καταλαβαίνω , εσυ ; ειμαι έξω απ'αυτο ή μέσα ; σε μισώ και μ'αγαπάτε ; που ανήκω κι αν ναι γιατί ; είναι τέτοιο το καμάρι ; πορνογραφία , πορνογραφία , δρόμοι , τοίχοι , δένδρα , πόδια , Αθήνα , ουρανός , άνθρωποι , πούστηδες , σύννεφα , ήλιος , κίνηση , ακινησία , ετερόλεσβίες , ετεροπούστηδες και ομοκανονικοί . συνεχίζεις να μ'αγαπας ; η πορεία με τρελαίνει
πορνογραφία πορνογραφία πορνογραφία

εντάξει δεν μπορει να είναι και όλα μάταια...

γιατί οι άνθρωποι ενω έχουν ασχοληθεί τόσο με το τι θα συμβεί μετά τον θάνατο , δεν έχουν δωσει τόση σημασία στο τι ήταν πριν τη γεννησή τους; οι περισσότεροι αν τους ρωτήσεις τι πιστεύουν ότι ήταν πριν γεννηθουν εύκολα μπορουν να απαντήσουν ότι δεν υπήρχαν ενω καθόλου εύκολα δεν λέγεται το ίδιο για μετα θάνατον ... λες και το μέλλον είναι κατι το αναγκαία υπαρκτο σε αντίθεση με το παρελθον ...

είμαι πλέον πεπεισμένος ότι με μισείς κι οτι θες κι εγω να κάνω το ίδιο να σε μισήσω .
ε λοιπόν κατάφερες το ακριβώς αντίθετο να σε θέλω τόσο πολύ που να ταυτίζω τη δική μου ευτυχία με το ηλίθιο προσωπό σου , έχω και τα δυο να τα δω τόσο καιρό που το μόνο που κάνω είναι να τα ονειρεύομαι , να ονειρεύομαι και να σε θυμάμαι , και να μισώ οτιδηποτε δεν έχει σχέση με σένα , οτιδήποτε έχει σχέση με μενα . να μισώ τη ζωή μου , τους φίλους μου , το τίποτα της καθημερινότητας μου και τη σιγουριά της επόμενης μέρας . Βασικά ok ίσως να έχεις και δίκιο μάλλον φταίει η εφηβεία και η φοβερή μοναξιά της , μαλλόν όλα αυτά είναι στο μυαλό μου και θα ήταν προτιμότερο , σίγουρα πιο cool , να σε αφήσω να περάσεις , να αναφέρομαι σαν εσένα ως "ο πρώην" και να σε βρίζω γελώντας . Αλλά ρε πούστη μου δεν ξέρω έχω τόσο ανάγκη να δω τα μάτια σου , έχω τόσο ανάγκη να σε δω να γελάς . Να καθρεφτιστώ μέσα απο τα μάτια σου...
Και να μαι πάλι να σκαλίζω τις παλιές πληγές , να μη μου κολλάει ύπνος , να σε σκέφτομαι συνέχεια συνέχεια βασανιστικά , γαμώτο που είσαι;

tales of a broken city

κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις

η ταινία στην οποία διάλεξες να παίξεις είναι θρίλερ

φώναξα , ίδρωσα , θύμωσα , έκλαψα χωρίς λόγο . χωρίς λόγο δεν έκανα τίποτα απο αυτά . παρέμεινα απλά σιωπηλός και κόλλησα το πρόσωπο μου στο τζάμι του λεωφορείου , ακούγοντας τα ελεινά σκυλάδικα που σιγοτραγουδούσε ο οδηγός . με έπιασε πάλι το αίσθημα ότι δεν ξέρω που πάω . και το βράδυ όταν πήγα να κοιμηθώ ονειρεύτηκα δύο πράγματα : έναν έρωτα κι έναν θάνατο . και τα δύο δικά μου , ολόδικά μου . ήμουν ερωτευμένος μ'ενα αγόρι που δεν είχα ξαναδεί αλλά μου ήταν γνωστό , ήμασταν αγκαλιασμένοι , ξαπλωμένοι και τον φίλησα . με αγαπούσε . κι ύστερα ήρθε ο θάνατος , δεν θυμάμαι πως αλλά βρέθηκα να έχω την επιλογή να πεθάνω το βράδυ ή να μείνω ζωντανός . δεν χρειάστηκε να επιλέξω γιατί ξύπνησα . πάντως θυμάμαι πως το αγόρι ήταν το μόνο που με έκανε να διστάζω να πεθάνω . νιώθω πως έχω κλείσει πολλά μέσα μου πάλι και φοβάμαι μήπως το ξέσπασμα είναι πολύ δυνατό . φοβάμαι να σε συναντήσω πια , φοβάμαι τις λέξεις που θα σου πω , φοβάμαι το βλέμμα που θα σου ρίξω . σε φοβάμαι πια μα πιο πολύ φοβάμαι εμένα κι αυτά που ακόμα δεν μπορώ να εκφράσω

δεν θυμάμαι , δεν θυμάμαι ,τα συναισθηματά μου είναι πολύ μπερδεμένα κι ο ουρανός πολύ γκρί σου λέω , είναι άχρωμη η απελπισία μου ; ή πολυχρωμή κι αυτή όπως ο πόθος μου ; φοβήθηκα γιατι τα κτίρια ένιωσα πως θέλουν να με καταπιούν και δεν υπάρχει αμφιβολία το θέλουν , είναι γκρίζα κι αυτα όπως ο ουρανός και βλέπουν το γκρίζο μέσα μου και θέλουν να με πάρουν μαζί τους , στην ηλίθια παρέα τους , να στέκομαι κι εγώ σαν ηλίθιο παρατεταγμένο τίποτα στους μαύρους δρόμους ,με τους περαστικούς να με περιφρονουν κυνηγημένοι απ'το τίποτα ,το τίποτα . δεν θυμάμαι σου είπα και σου το ξαναλέω δεν θέλω να θυμάμαι δεν είμαι εγώ μέρος όλου αυτου

.

.

-βρέχει έξω ε;
δεν με νοιάζει!
-κάνει κρύο , να βάλεις μπουφάν για το φροντιστήριο...
εγω λέω να βγω εντελώς γυμνή έξω
-στην τηλεόραση είπε ότι θα πέσει κι άλλο η θερμοκρασία το σαβ/κο , καλύτερα να μη βγείς καθόλου έξω
θα είμαι όλη μέρα έξω τοτε
-κοριτσάκι μου πόσο σ'αγαπάω , τι έπαθες και δεν μιλάς καθόλου;
-μαμά...
-ναι καρδούλα μου
-σε μισώ

ska ta ta ta ta

"ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ"
ας τους ενημερώσει κάποιος αυτους που το γραψαν ότι η "ομοκανονικότητα" είναι ήδη μες στα σκατα , στριμωγμένη σε μικρά μπαράκια στις φτωχογειτονιές της πόλης , ότι αυτού του είδους η "κανονικότητα" που δέχεται να ερωτοτροπείς με ομόφυλα άτομα δέχεται καθημερινά σκατά και καταπιέζεται απο την κυρίαρχη "κανονικότητα" , την ετεροκανονικότητα...ας ρίξουν λοιπόν πρωτα τα σκατά τους στην ετερό και ας αφήσουν την ομο να ξεσκατωθεί λιγο,να ανασάνει μες στους δικούς της κανόνες , να νιώσει ότι υπαρχει και έξω απ'τα σκατά...

είδα ένα όνειρο πολύ φρικιαστικό . εφιάλτης . μπερδεμένο . δεν μπορώ να το ερμηνεύσω . ήταν μια γιγάντια μπασκέτα , ψηλή σαν ουρανοξύστης και μια χοντρή κυρία σκαρφαλωνε σε αυτή . όλο το σχολειο μαζεμένο απο κάτω και ήθελε να μας καταπλήξει η καημένη . κανένας δεν την πρόσεχε όμως . μόνο σαν έφτασε στην κορυφή την είδα που προσπάθησε να κρατήσει την ισορροπία της . και όλοι ήμασταν σίγουροι πως θα την κρατούσε . έφερε 2 σβουρες και γλίστρησε στο κενό . δεν είδα τι απέγινε το σώμα της . αν έγινε κομμάτια ή αν κρατήθηκε απο κάτω . δεν προλαβα γιατι την ίδια στιγμή . κάποιος άλλος . δεν είδα ποιος . έβαλε μια θηλιά στο λαιμο του . και αυτοκτόνησε . κι αυτός απ'τη μπασκέτα . βούτηξε στο κενό . δεν θυμάμαι άλλα απο το όνειρο . τρόμαξα όμως πολύ . δεν θυμάμαι γιατι . α και η μπασκέτα ηταν πράσινη . όχι πως αυτο έχει κάποια σημασία . α και δεν ήσουν στο όνειρο . περίεργο . συνήθισα την απουσία σου λές ;

"νιώθω πως δεν έχω τίποτα να χάσω" είπε σκεφτική και μετα γέλασε και μετα σοβάρεψε πάλι , το ύφος της έδειχνε απόγνωση , "το εχω ήδη χάσει " . Με κοίταξε στα μάτια επίμονα , δεν μπορουσα να της πω τίποτα , δεν είχα κατι να της πω . Φοβήθηκα , δε αντέχω άλλη απόγνωση αυτο τον καιρο και γι'αυτο σηκώθηκα και έφυγα χωρις μια λέξη και η βροχή που με βρήκε στο δρομο για το σπιτι , καμια εντύπωση δεν μου έκανε , σκέφτομουνα και ξανασκεφτόμουνα , τις ίδιες μελο σκέψεις , και προχωρούσα ανέκφραστος μεχρι που χώθηκα στη είσοδο μιας πολυκατοικίας και έβαλα τα κλάμματα . Έκλαψα τοσο πολυ που κι εγώ ο ίδιος ξαφνιάστηκα . ύστερα βγήκα παλι έξω να μπερδευτεί η βροχή με τα δάκρυά μου , να ξεπλυθουν τα δάκρυα , η θλιψή . Να ανασάνω λιγο . Κι ύστερα φοβήθηκα

"δεν είμαι σίγουρος" κοίταξε λίγο έξω απ'το παράθυρο , ξεροκατάπιε , "νομίζω πως μ'αγαπάει".
Του χαμογέλασα , μείναμε σιωπηλοί , ακουγόταν μόνο ο θόρυβος απ'εξω , ο θόρυβος της πόλης . Είναι θαύμα , σκέφτηκα , που ακόμα υπάρχει αγάπη σ'αυτη την πόλη . 'Ωρες ώρες έχω την εντύπωση πως τα συναισθήματα έχουν απονεκρωθεί εδω πέρα , πως υπάρχει μονο ένα κυρίαρχο συναίσθημα: η αδιαφορία . Όλοι έχουμε βρεθεί εδω χωρις να ξερουμε γιατι και ανύμποροι να βρούμε τη διαφυγή . Στα λεωφορεία , στους δρόμους το πλήθος κινείται μηχανικά , το βλέμμα μοιάζει άδειο , απαρηγόρητες σκέψεις στο μυαλό , νεκρά όνειρα .Έχω την τάση να προβάλλω δικά μου συναισθήματα στους άλλους . Η πραγματικότητα μου μοιάζει θλιβερή . Ξερω γιατι : νιώθω πως δεν παίρνω αγάπη .
"Είσαι τυχερός" του είπα και βγήκα έξω . Βγαίνοντας ένιωσα τον παγωμένο αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο , ένιωσα ζωντανός κι αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά που μπορει να είσαι , αν κρυώνεις όπως εγώ...

Το βράδυ συναντηθήκαμε σε μια σκοτεινή κοιλάδα , ήταν όλα μώβ . Θυμάσαι; όπως σε κεινο το παγωμένο δάσος , το χειμωνιάτικο απόγευμα , που κρυώνα και με έσφιγγες πάνω σου . Κι ύστερα εσύ κι όχι εγω αρρώστησες . Στη μώβ κοιλάδα μου έδωσες μια κόκκινη αγκαλιά κι εγώ γελούσα και μου είπες πως είμαι χαζό , δεν ξέρω γιατί αλλά συνέχισα να γελάω .Κι ο ουρανός ήταν φούξια κι εσύ ήσουν όμορφος , έδειχνες χαρούμενος , με αγαπούσες και μου έδωσες δύο ρουφηχτά φιλιά . Κι εγώ γύρισα κι έκλαψα . Γιατί άνοιξα τα μάτια κι ο ουρανός ήταν γκρί κι εσυ δεν ήσουν δίπλα μου . Ναι καλά άκουσες δεν υπήρχες . Και ήμουν μόνος μου , μόνος ,μόνος

αν θέλω κάτι είναι να μη σκέφτομαι
αν θέλεις κάτι είναι να μη σε σκέφτομαι
μου λείψες ρε χαζό
μίλα μου
η σιωπή σου ασελγεί πάνω στο τίποτα που με σκεπάζει
χωρίς πλάκα

Έρχεται τον Οκτώβριο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το γυναίκειο περιοδικό που θα ασχολείται με την ψυχαγωγία και την ενημέρωση της σύγχρονης ομοφυλόφιλης γυναίκας και θα διανέμεται ΔΩΡΕΑΝ σε επιλεγμένα στέκια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το περιοδικό θα είναι η lifestyle εκδοχή της γυναίκας που επιλέγει να φλερτάρει, να ερωτεύεται και να διασκεδάζει με διαφορετικό τρόπο από τις "συνηθισμένες" γυναίκες, της γυναίκας που έχει έναν διαφορετικό τρόπο ντυσίματος, επιλέγει διαφορετικά λογοτεχνικά βιβλία και δεν ασχολείται με το συνηθισμένο κους-κους όπως κάνουν οι περισσότερες γυναίκες σήμερα. Θα είναι ένα περιοδικό διαμορφωμένο στην ύλη του από τις ίδιες τις ομοφυλόφιλες γυναίκες με τις προτάσεις που θα μας στέλνουν αλλά και την συνεργασία τους σε μόνιμη βάση. Θα είναι το περιοδικό που θα κρατά συντροφιά σε όλες τις ομοφυλόφιλες γυναίκες και αισιοδοξούμε πως θα το αγαπήσουν.

το παραπάνω κείμενο μου ήρθε σαν newsletter απο τις "Paul Sofianos Creations" βομβαρδιζοντας με με στερεότυπα και με τη θλιβερή λέξη lifestyle . Ξερνάω ήδη με την lifestyle εκδοχη του ξεράσματος εννοείται...

blogging is

η τέχνη του να κρατάς ημερολόγιο online ,
να θεωρητικολογείς ,
να σατιρίζεις ,
να διηγείσαι τη ζωή σου
και τις παρατηρήσεις σου στο Ίντερνετ .

(απο το Κ της Καθημερινής)

τείχη

ΠΑΝΤΟΒΑ , ΙΤΑΛΙΑ 2006


Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

θα μου λείψεις κύριε καθηγητά

είπα ψέμματα ότι δεν θα μου λείψει τίποτα απ'την ιδιοτητά μου ως μαθητή . Θα μου λείψεις εσύ κυριε Κ. καθηγητή Ιστορίας και Αρχαίων στο φροντιστήριο , θα μου λείψει το κωλαράκι σου που πάντα φρόντιζες να μου τονίζεις με τα κολλητά σου τζίν . Θα μου λείψει το φούσκωμα στο παντελόνι σου που με έκανε να ονειρεύομαι τον μεγάλο σου πούτσο . Όταν μου έδειχνες με τα δυνατα σου χέρια κάποιο αποσπασμα στο βιβλίο και ένιωθα την ανάσα σου και ονειρευόμουνα ότι με πηδούσες , ότι με πηγαινες σπίτι και σε τσιμπούκωνα και με πήδαγες όλο το βράδυ . Θα μου λείψουν οι καύλες μου μέσα στην τάξη και οι φαντασιωσεις που μου γεννούσε η θέα του κορμιού σου . Θα σε φαντάζομαι όταν τον παίζω , τον μεγάλο σου πούτσο στον κώλο μου καθως μου εξηγείς για τα πολιτικά κομματα της μετεπαναστατικης περιόδου...δεν θα σε ξεχάσω ποτε

his huge cock

.

.

lesbian thoughts

απο το βιβλίο "Η Ερωμένη της" , που πρόσφατα ηρθε στο φως και έκανε -δικαίως- μεγάλη επιτυχιά , μου είχε προξενήσει εντύπωση ένα αποσπασμα όπου ο Ντινος , φίλος της Ντορας και πειραματιζόμενος με ομοφυλόφιλους έρωτες , χαρακτήριζε τις ενωσεις μεταξύ γυναικών τέλειες , τις μεταξυ άνδρα και γυναίκας ημιτελείς , ενώ τις μεταξυ ανδρων βλακώδεις .
Πρόκειται για μια ακραία φεμινιστικη δηλωση , που αν και δεν φαίνεται να την ενστερνίζεται η συγγραφεας , δείχνει ένα τρόπο σκεψης όπου το αρσενικο δεν έχει καμια απολύτως αξιά . Με αυτον τον τροπο σκέψης τέλειος είναι ο κόσμος όπου κυριαρχεί το θηλυκό και για την ακρίβεια υπαρχει μόνο αυτο . Αντίστοιχα για κάποιους ομοφυλόφιλους άνδρες τέλειος είναι ο απόλυτα αρσενικος κόσμος , ενας κόσμος που το θυληκο δεν παίζει κανέναν ρόλο .
Η διαφορά έγκειται στο ότι ενω ο πρωτος συλλογισμος φαντάζει ακραία ριζοσπαστικός σε μια πατριαρχικά δομημένη κοινωνία , ο δεύτερος οδηγει σε ενα διχως όρια φαλλοκρατισμό και οπισθοδρόμηση . Και οι δύο συλλογισμοι είναι παράλογοι και ακραίοι και δεν υιοθετουνται σε καμια περιπτωση απ'το ομοφυλοφιλικό κίνημα αφου αυτο θα σήμαινε διάσπαση του . Όμως φανερώνουν διαφορετικές νοοτροπίες . Έχω ακουσει απο γκέη φίλους μου πως υπαρχει δυσπιστία μεταξύ καποιων γκέη και λεσβιών . Οι λεσβίες λένε είναι επιθετικές και εχθρικές . Πέρα απ'το στερεοτυπικο μέρος του όλου θέματος νομίζω πως οι λεσβίες έχουν κάθε λόγο να είναι επιθετικές ακριβώς γιατι ο λεσβιασμός σαν στάση ζωης πάει κοντρα σε όλη την πατριαρχική δομη της κοινωνίας . Παντα γούσταρα τις λεσβίες για αυτο το λόγο ακριβως , γιατι είναι γυναίκες που γουσταρουν γυναίκες και έχουν γραμμένο το "ισχυρο" φύλο . Γιατι είναι επαναστάτριες . Και νομίζω αυτος είναι ο λόγος για τον οποίο οι λεσβιες υποτίθεται πως υστερουν αριθμητικά . Σε μια κοινωνία όπου η ανδρική σεξουαλικότητα εκφράζεται ανοιχτά είναι πιο εύκολο για έναν άνδρα να συνειδητοποιήσει την ομοφυλοφιλία του και να υιοθετήσει γκέη ταυτότητα . Αντίθετα θέλει θάρρος για μια κοπέλα που μεγαλώνει σε μια πατριαρχικη κοινωνια να εκφρασει την ομοφυλοφιλια της ανοιχτά και να υιοθετήσει λεσβιακή ταυτότητα .

Αυτα είχα να πω για τις αγαπημένες μου λεσβιούλες . Στην επόμενη ζωη μου θέλω να γινω λεσβια , γιαπωνέζα κατα προτίμηση .Κουραστηκα όμως ο πούστης και σταματάω εδω , ελπίζω να βγάζει νόημα το κείμενο!

.

.

φυλα-κισμένοι

Στα δεκάξι μου σταμάτησα να αγχώνομαι για τον «ανδρισμό» μου . Επέλεξα να μην έχω φύλο . Βαρέθηκα να υποδύομαι το ρόλο που μου έδωσε η κοινωνία . Δεν με εκφράζει καθόλου . Δεν μπηκα στη διαδικασία να υποδυθω τον άλλο ρόλο , αυτόν της γυναίκας . Μου φαίνεται εξισου γελοίος και καταπιεστικός . Και αυτό δεν έχει να κάνει τοσο με τη συμπεριφορά , όσο με τον τρόπο σκέψης . Το φύλο είναι άλλος ένας τρόπος της κοινωνίας να χειραγωγεί και να ελέγχει το άτομο .
Μας μαθαίνουν ότι δηθεν φυσικά υπάρχουν μονο δυο είδη ανθρώπων . Οι άνδρες και οι γυναίκες . Αυτή η τοσο «φυσική» διαίρεση γίνεται με μοναδικο κριτήριο το τι έχουμε ανάμεσα στα σκέλια μας . Οι άνδρες λοιπον είναι από τη «φυση» τους δυνατοί , θαραλλέοι , σκληροί και φιλότιμοι . Οι γυναίκες από την άλλη εξισου «φυσικά» είναι αδύναμες , ευαίσθητες και ολίγον μουλωχτές . Οι πεποιθησεις αυτές έχουν ριζώσει τοσο βαθια στις συνειδησεις ώστε ακόμη και σήμερα , και ύστερα από μεγάλους φεμινιστικούς (και οχι μονο) αγώνες , να ακουγονται από σχολεία ως πρωινάδικα . Σ’αυτές τις πεποιθησεις προσκρουει και το ομοφυλοφιλικό κινημα και κάθε κίνημα που επιχειρεί να απελευθερώσει τις αλυσοδεμένες ανθρώπινες συνειδησεις . Δεν είναι το ζητούμενο να μας «αποδεχτούν» ως διαφορετικούς άνδρες και γυναίκες . Δεν είναι το ζητούμενο να επιτραπεί ο γάμος ομοφύλων . Είναι βήματα απαραιτητα στα πλαίσια της ισότητας αλλά όχι ο στοχος . Στοχος πρέπει να είναι η προβολή του διαφορετικού ως υπαρκτού . Το ότι υπάρχουμε είναι άλλη μια αποδειξη ότι τα περι φύλου έιναι μπαρούφες . Στοχος πρέπει να είναι η αναθεώρηση όλων των αξιών αυτης της κοινωνίας , ο επαναπροσδιορισμός των κανόνων της . Στοχος θα πρέπει να είναι η απελευθέρωση γενικότερα . Γιατι ακόμα κι αν κερδισουμε τον γάμο , πως θα εξαλειφθεί η ομοφοβία σε μια κοινωνια που στηρίζεται σε μύθους όπως το φύλο και η φυλή ; Αν δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τις κοινωνικές νορμες θα είμαστε πάντοτε μια θλιβερη μειονότητα που θα πασχίζει να χωρεσει τη διαφορετικότητα της σε μια κοινωνία που μας φτήνει κατάμουτρα .
Και όταν λέω «μας» δεν εννοω μόνο τους ομοφυλόφιλους αλλά και όλους αυτούς που απλά δεν χωράνε στα ασφυκτικά πλαίσια της κανονικότητας .

με φόβο και πάθος

"we're not safe" διαμήνυσε η Κοντολίζα . Γι'αυτο αμερικανάκια κάτοικοι ή μη των Η.Π.Α. σας θέλω σούζα . Μην άκουσω για δικαιωματα και βλακείες , αν θέλετε να είστε ζωντανοι και ασφαλεις απο τους διαστροφικους ισλαμιστές πρέπει να κάνετε ότι η κυβερνηση σας , η κυβέρνηση ολου του πλανήτη , διατάζει . Να λέτε ναι σε καθε σφαγη και καταστροφη που σας εγγυαται τη δική σας ασφάλεια . Να λέτε ναι σε κάθε παραβιαση της προσωπικης σας ζωης . Να λέτε ναι στην παρακολουθηση της ζωης σας . Ναι στο θάνατο του Άλλου αν ισοδυναμει με ασφάλεια . Αν ισοδυναμει με λιγες ακομη ανωφελες στιγμες . Στιγμές ανελεύθερες , κενές . Στιγμές προστατευμένες . Ετσι θα μπορεσετε να πεθάνετε σιγα σιγα και ησυχα , αναπνέοντας ακομα . Και βέβαια καταναλώνοντας . Κι έτσι θα μπορεσετε να αποφυγετε να διακινδυνευσετε ένα φυσικο θάνατο . Έχοντας ήδη πεθάνει .

απο τη Θεσσαλονίκη με αγάπη

η ανθεκτικότητα της εμπειρίας

αισθάνομαι . χαμογελάω . κι ας . λυπάμαι . συνέχεια νομίζω . λυπάμαι . χωρίς . κάποιον . ιδιαίτερο λόγο . φοβάμαι . δακρύζω . θυμάμαι . σε θυμάμαι . ονειρεύομαι . σε ονειρευόμαι . θλίβομαι . φοβάμαι πως . το έχω . πλέον . συνηθισει . μαζοχιστικα . επιμένω . να θλίβομαι . κι ύστερα . να τα καταγραφω όλα αυτα . είτε σε μικρα μπλοκάκια . είτε σε τετράδια . σε οτιδήποτε μπορείς . να καταγράψεις . να όπως εδώ . να κρατήσεις . το βίωμα . να το κάνεις δυνατό . να αντέξει . να αντέξεις . στο χρόνο . να δώσεις ένα νόημα στη ζωή σου .

μ#%&*#$^

το βλέπω παντου σε τοιχους . Με μεγάλα γαλάζια γράμματα : METANOEITE . Ειναι στο β' πληθυντικο αλλα είμαι σιγουρος δεν απευθυνεται σε μενα . Δεν νιωθω καμια αναγκη μετάνοιας . Θεωρω τη μετάνοια άχρηστη και βλαβερη . Δεν μ'αρεσει να υποφερω για το παρελθον μου . Δεν μ'αρεσει να ζω μες στο παρελθον μου . Θελω να νιωθω μονο το παρον , το μελλον . Το φοβάμαι το παρελθον . Μου ακουγεται αλλωστε πολυ κατακριτικη αυτη η προστακτικη . who are you to judge me anyway ? χαζοθρησκευομενοι μαλάκες ! μια ζωη να μετανιώνουν την ιδια τους την ύπαρξη , μια ζωη να προσπαθουν να σε κανουν να νιωσεις ετσι . Γιατι να πρεπει εγω να μετανοήσω; Αν όπως λενε με εφτιαξε ο ύψιστος και επουράνιος πατέρας αυτος θα πρέπει να μετανοήσει . Αυτος θα πρέπει να πληρώσει . Αλλα βέβαια συμφωνα με τη χριστιανικη(ισλαμικη,ιουδαίκή κ.ο.κ) (μη)λογική ο Θεος είναι υπευθυνος μονο για ο,τι καλό μας συμβαίνει . Για ό,τι κακό φταίμε μονο εμείς ή οι άλλοι που μας επιβουλεύονται συνέχεια . Μαλακιές! όπως αναφωνησε κι ο χ. όταν το ειδε στον τοιχο μες απ'το λεωφορειο εισπράττοντας το αγριεμενο βλέμμα της μπροστινης θείτσας . Μαλακίες...

συγκλονιστικό;

90% των μαθητών στην Ελλάδα έχει δει τσόντα στο internet (το υπόλοιπο 10% που ζει;)

οι άνθρωποι των media έχουν συγκλονιστει .

Θεωρώ πιο τρομακτικό το γεγονός ότι το 100% των μαθητων στην Ελλάδα(πλην ορισμένων εξαιρεσεων) πληροφορειται για θέματα όπως οι εκτρώσεις και η ευθανασιά απο θεολόγο . Οτι υπάρχει μια τέτοια άμεση παρέμβαση στις συνειδησεις των μαθητών με το μάθημα των θρησκευτικών όπου τους μεταδιδονται σκοταδιστικές και αναχρονιστικες απόψεις απο έναν (κατα κανονα) αγράμματο και φανατισμένο μέχρι αηδιάς δημόσιο υπάλληλο.Ότι υποχρεούνται να κάνουν προσευχη κάθε πρωί.Αυτο είναι συγκλονιστίκο και αηδιαστικο!Αυτο τους γαμαέι το μυαλό!

στο λεωφορείο

πόνεσε πολύ . εξαιτίας μου το ξέρω . δεν μπόρεσα ποτέ να τον κατηγορησω πως δεν με αγάπησε . δεν μπόρεσα να φανώ τόσο αχάριστος . είναι αστείο πως κατάφερε να μου ανταποδώσει όλο τον πόνο που του προκάλεσα . και ακόμα περισσοτερο : εγώ ποτέ δεν του έδειξα αδιαφορία . έτσι νομίζω τουλάχιστον . τωρα ταξιδευώ προς αυτόν ψυχή τε σωματι . η ψυχή μου απο τοτε που τον γνώρισα είναι πάντα δίπλα του . δεν έχω ξεκολλήσει γμτ . ακόμα και μες στο γαμημένο λεωφορείο θέλω να γραφω γι'αυτον . για να το περασω στο blog ; τι νοήμα έχει ; κανένα . ολη η ζωή μου φαίνεται μάταιη . μια συνεχής ματαίωση προσδοκιών και ονείρων . ένα όνειρο η ίδια η ζωή . άλλοτε τόσο κακό που θέλεις να τελειωνει κι άλλοτε τοσο καλό που θές να κρατήσει για πάντα . έπιασα τις αμπελοφιλοσοφιές ομως πάλι . γιατι να μην μπορω να κοιμηθω σαν τον χ. γμτ ; γιατι να μην μπορώ να ηρεμησω ;

************************************************************************************
αφου τέλειωσα να γραφω ότι μου ρχοταν στο κινητο, ανέβηκαν στην επόμενη στάση 3 αγόρια . Το ένα ειχε τρύπα στο δεξί αυτι(τρυπα στο δεξι αυτι υποτιθεται πως ειναι ένδειξη ότι ειναι gay) , το άλλο και στα δυο αυτια τρύπες και το τριτο στο αριστερό . Ηταν στην ηλικία μου αλλά πηγαιναν ακόμα σχολειό απ'οτι άκουσα να λένε σ'έναν ψιλοτρελο που τους ειχε πρήξει . Δεν υπηρχαν θέσεις γι'αυτους οποτε τα 2 αγορια καθησαν το ένα πάνω στο άλλο αγκαλιασμένα . Δεν ξέρω αν ηταν gay αλλα η εικόνα μου αρεσε πάρα πολυ . Γιατί έδειχναν ειλικρινή αγαπη μεταξυ τους και ηταν τόσο όμορφα . Έμοιαζαν να μη τους νοιαζει τίποτα . Ζήλεψα , εγω η κρυφοαδερφή με την τρυπα στο αριστερο αυτι , που οταν ο Π. πήγαινε να με αγκαλιάσει δημόσια τον έσπρωχνα τρέμοντας απο φοβο . Ζήλεψα και καταράστηκα την ατολμία μου .

είναι τόσο άθλια η ζωή ;

ή μήπως φταίνε τα χέρια σου που είναι πολύ μικρά ,

το οραμά σου που είναι πολύ θολό ;

Εσύ θα πρέπει να μεγαλώσεις

Νταγκ Χάμαρσκελντ

sapphic*

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη

σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.

'Ηρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα

δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.

Από το γάλα πιο λευκή

απ' το νερό πιο δροσερή

κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή.

Από το ρόδο πιο αγνή

απ' το χρυσάφι πιο ακριβή

κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική...

ΣΑΠΦΩ

homo*

ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ (ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ) ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ

H tv στην Ελλάδα είναι βλακώδης , έρχονται όμως στιγμες , όπως τώρα που η Εθνική Μπάσκετ πέρασε στον τελικό , που η tv ξεπερνά κάθε όριο βλακείας . Νομίζω πως η ομάδα μπάσκετ παίκτες και προπονητής αξίζουν συγχαρητηρια . Κάνουν καλά τη δουλεια τους και ευχαριστιούνται το παιχνίδι . Εγω όμως δεν κατάλαβα γιατι πρέπει να χαρώ ; Γιατι πρέπει να νιωσω περηφανος ; Γιατί να νιώσω αγκαλιά με το όνειρο όπως μου λέει πως ΠΡΕΠΕΙ ως Έλληνας να νιωσω η κρατική τηλεόραση ; Γιατι να βγώ στους δρόμους να πανηγυρισω ; Εγω δεν νιώθω καθόλου συμμέτοχος σε όλο αυτο . Δεν μπορώ να πώ "εμείς τους κερδίσαμε" . Από που κι ως που "εμεις" ;

Εγω δεν βλέπω η χώρα στην οποια ζω να είναι αγκαλιά με κανένα όνειρο , τη βλέπω απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτο μου να είναι αγκαλιά με τη μιζέρια . Και σε τέτοιες στιγμες "ανείπωτης εθνικής υπερηφάνειας" να αγκαλιάζει ακόμα πιο δυνατα τη μιζέρια , με εθνικισμούς , υπερβολές και ξυλοδαρμούς μεταναστών στην Ομόνοια . Οι υπερβολές που για αλλη μια φορά ειπώθηκαν και θα ειπωθουν απο την tv μου βγάζουν μιζέρια αλλα και παραπλάνηση . Γιατι όταν η κρατική τηλεοραση αφιερώνει το μισό δελτίο της στη νίκη της Εθνικης είναι λογικό και επόμενο να μην αναφερθουν καποια προβλήματα ,είναι λογικό κάποια σημαντικά γεγονότα να μπούν στην άκρη . Είναι τυχαίος λοιπόν αυτος ο ενθουσιασμος της tv ; ή μήπως είναι στα πλαίσια του γνωστου δόγματος "άρτος και θεάματα" ;

εννιά ζωές

είδα χθες στο θερινό το "εννιά ζωές" κι ήταν γαμάτο . Πρόκειται για 9 συντομα μονοπλάνα , σκηνές απο τις ζωές 9 διαφορετικών γυναικών . Οι σκηνές ειναι ρεαλιστικες . Όλες οι ερμηνείες καταπληκτικές . Αποκαλυπτονται περισσότερα απ'όσα δεν λέγονται στους διαλόγους αλλα απο τις εκφράσεις και τα βλέμματα . Υπέροχα απλη ταινιά που μέσα απο την απλοτητα της όμως και τον ωμό ρεαλισμό σε συνταράσσει .