Το βράδυ συναντηθήκαμε σε μια σκοτεινή κοιλάδα , ήταν όλα μώβ . Θυμάσαι; όπως σε κεινο το παγωμένο δάσος , το χειμωνιάτικο απόγευμα , που κρυώνα και με έσφιγγες πάνω σου . Κι ύστερα εσύ κι όχι εγω αρρώστησες . Στη μώβ κοιλάδα μου έδωσες μια κόκκινη αγκαλιά κι εγώ γελούσα και μου είπες πως είμαι χαζό , δεν ξέρω γιατί αλλά συνέχισα να γελάω .Κι ο ουρανός ήταν φούξια κι εσύ ήσουν όμορφος , έδειχνες χαρούμενος , με αγαπούσες και μου έδωσες δύο ρουφηχτά φιλιά . Κι εγώ γύρισα κι έκλαψα . Γιατί άνοιξα τα μάτια κι ο ουρανός ήταν γκρί κι εσυ δεν ήσουν δίπλα μου . Ναι καλά άκουσες δεν υπήρχες . Και ήμουν μόνος μου , μόνος ,μόνος