"σε παρακαλώ" μουρμούρισε ή κατι τέτοιο , κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά , εξαθλιωμένη η ίδια και εξαντλημένη απο το κρύο , απο τη ζωή που της έλαχε , μια κυρία , γυναικούλα γύρω στα σαράντα , θείτσα συνοικιακού στυλ (που μια φιλολογία την έχει βγάλει όμως) , της επιτίθεται ... σκύβω το κεφάλι , που είναι το λεωφορείο;! ντρέπομαι δεν είμαι σιγουρος για λογαριασμό ποιου απ'τους παρισταμένους , σίγουρα για λογαριασμό μου , το κοριτσάκι πλησίασε , κοίταζω κάτω, σταθερά το βρώμικο πεζοδρόμιο, την αγνόησα .. πρέπει να ήταν στην ηλικία μου , την εκμεταλλεύονταν όπως ελεγε και μια άλλη θείτσα παραδίπλα , δηλώνοντας όλο χαρά "έχω ακούσει ότι ..." , το κρύο είναι αφορητο , μαζεύομαι στο παγκάκι κι άλλο , ένας γεράκος που πουλάει χαρτομάντηλα και στυλό πλησιάζει τις θείτσες και τους λέει όλο κακία για το κορίτσι και τον νταβαζή του , είναι ο ίδιος γέρος που πριν 10' είχα αγνοήσει , νιώθω την ανάγκη να αγοράσω κάτι τώρα , το μετανιώνω αμέσως , νιώθω δειλός κι ανίκανος ... μα που είναι το λεωφορείο;! η συζήτηση συνεχίζεται , για το πως την έχουν δει κι αλλού , για το πως πέφτουν κάποιοι κορόιδα , πως την εκμεταλλέυονται , την εκματαλλέυονται ! ένα ξανθό κοριτσάκι , ξένο σ'αυτή την πόλη ξένων ... νιώθω τύψεις ξαφνικά , έρχονται στο μυαλό μου εικόνες φρίκης απο τη ζωή της , το κρύο είναι αφόρητο , φοβάμαι , λυγίζω και δακρύζω , εγω , μόνος μου στην Ακαδημίας , μέρα μεσημέρι , που είναι το γαμημένο λεωφορείο ;!