"πεθαίνει κανείς σ'αυτή την πόλη" φωνάζει , προηγήθηκε ένα πνιχτό ουρλιαχτό κι ένα οργισμένο "που πάς ρε μαλ_κα !" , τον κοιτάζει θυμωμένη και μετά με προσπερνάει χωρίς να με κοιτάξει καν , μου κολλάει η τελευταία φράση και αντηχεί στο μυαλό μου , πεθαίνει-κανείς-θα πεθάνουμε-όλοι-αυτή-η-πόλη-όμως-θα-μας-σκοτώσει...φαντάζομαι πως θα ήταν αν νεκρωνόταν αυτή η πόλη , η Αθήνα ένα απέραντο νεκροταφείο , τα κτίρια μνήματα και δρόμοι έρημοι , φανάρια που θα αλλάζουν χρώματα στις άδειες λεωφόρους όπου δεν ακούγεται τίποτε άλλο απο αέρας , γελάω απο μέσα μου με όλες τις μακαβριες κουλές σκέψεις και θυμάμαι την προηγούμενη νύχτα που λέγαμε με τον Π και την Ν μακάβρια όνειρα που έχουμε δει , όλοι έχουμε ονειρευτεί την κηδεία μας , παράξενο σκέφτομαι , φρενάρισμα , ουπς , παραλίγο και θα με χτύπαγε , "που πας ρε μαλακισμένο!" , sorry ψιθυρίζω και μετά με πιάνουν γέλια , "πεθαίνει κανείς σ'αυτή την πόλη" σκέφτομαι