φώναξα , ίδρωσα , θύμωσα , έκλαψα χωρίς λόγο . χωρίς λόγο δεν έκανα τίποτα απο αυτά . παρέμεινα απλά σιωπηλός και κόλλησα το πρόσωπο μου στο τζάμι του λεωφορείου , ακούγοντας τα ελεινά σκυλάδικα που σιγοτραγουδούσε ο οδηγός . με έπιασε πάλι το αίσθημα ότι δεν ξέρω που πάω . και το βράδυ όταν πήγα να κοιμηθώ ονειρεύτηκα δύο πράγματα : έναν έρωτα κι έναν θάνατο . και τα δύο δικά μου , ολόδικά μου . ήμουν ερωτευμένος μ'ενα αγόρι που δεν είχα ξαναδεί αλλά μου ήταν γνωστό , ήμασταν αγκαλιασμένοι , ξαπλωμένοι και τον φίλησα . με αγαπούσε . κι ύστερα ήρθε ο θάνατος , δεν θυμάμαι πως αλλά βρέθηκα να έχω την επιλογή να πεθάνω το βράδυ ή να μείνω ζωντανός . δεν χρειάστηκε να επιλέξω γιατί ξύπνησα . πάντως θυμάμαι πως το αγόρι ήταν το μόνο που με έκανε να διστάζω να πεθάνω . νιώθω πως έχω κλείσει πολλά μέσα μου πάλι και φοβάμαι μήπως το ξέσπασμα είναι πολύ δυνατό . φοβάμαι να σε συναντήσω πια , φοβάμαι τις λέξεις που θα σου πω , φοβάμαι το βλέμμα που θα σου ρίξω . σε φοβάμαι πια μα πιο πολύ φοβάμαι εμένα κι αυτά που ακόμα δεν μπορώ να εκφράσω