η αίσθηση , η αίσθηση και το συναίσθημα , το πλήθος και το πορτοκαλί άγνωστο , η γνώριμη άβυσσος κι εκείνο , εκείνο το υπόκωφο φώς της απέναντι βουβής πόρτας , ξεκαβλέ και ασεξουάλ , τον αγαπάω μα κι εκείνη το ίδιο κι αυτοι αδιάφοροι ή μήπως μήπως μήπως μήπως μ'αγα μ'αγαπά μ'αγαπάνε ; και ψελλίζω για την πληθώρα της ασημαντότητας , το έλαττον μηδεν , τη μείζονα ασημαντότητά μου και φοβάμαι φοβάμαι το πλήθος και την αχρωμία του και τρέχω στο ασπρόμαυρο λαγούμι μου και παρακολουθώ πραγαμτικότητα , ωμή βίαια , πλαστή πραγματικότητα , κι ύστερα σκάω και πετάω τα κομμάτια μου στους δρόμους και εισέρχομαι σε έγχρωμα βουβά λεωφορεία να βλέπω την κούραση να μιλά άσχημα στην κούραση που παρακολουθείται με οίκτο απο μια άλλη κούραση , που ωπ! πέρασε βιαστικη μπροστα μου και του την έπιασα λιγάκι κατα λάθος , λάθος , λάθος και αρχίζω να σκέφτομαι ποιητικά , την αίσθηση τη λάθος ζωή μου , την αίσθηση , οι λέξεις να μπερδεύονται στο μυαλό μου και τα χρώματα να κάνουν σέξ , άνομο παράνομο άνομο , κι εγώ ταγμένος στη μετάφραση του τοίχου και του μαύρου περιστεριού που όλο τρυφερότητα με κοιτάζει τόση μα τόση τρυφερότητα μεχρι να το πυροβολήσω γλυκά στο κεφάλι κι ύστερα να κλάψω όχι όχι για το περιστέρι μα για το ματαιωμένο πολύτιμο ταξίδι