"δεν είμαι σίγουρος" κοίταξε λίγο έξω απ'το παράθυρο , ξεροκατάπιε , "νομίζω πως μ'αγαπάει".
Του χαμογέλασα , μείναμε σιωπηλοί , ακουγόταν μόνο ο θόρυβος απ'εξω , ο θόρυβος της πόλης . Είναι θαύμα , σκέφτηκα , που ακόμα υπάρχει αγάπη σ'αυτη την πόλη . 'Ωρες ώρες έχω την εντύπωση πως τα συναισθήματα έχουν απονεκρωθεί εδω πέρα , πως υπάρχει μονο ένα κυρίαρχο συναίσθημα: η αδιαφορία . Όλοι έχουμε βρεθεί εδω χωρις να ξερουμε γιατι και ανύμποροι να βρούμε τη διαφυγή . Στα λεωφορεία , στους δρόμους το πλήθος κινείται μηχανικά , το βλέμμα μοιάζει άδειο , απαρηγόρητες σκέψεις στο μυαλό , νεκρά όνειρα .Έχω την τάση να προβάλλω δικά μου συναισθήματα στους άλλους . Η πραγματικότητα μου μοιάζει θλιβερή . Ξερω γιατι : νιώθω πως δεν παίρνω αγάπη .
"Είσαι τυχερός" του είπα και βγήκα έξω . Βγαίνοντας ένιωσα τον παγωμένο αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο , ένιωσα ζωντανός κι αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά που μπορει να είσαι , αν κρυώνεις όπως εγώ...