περνάει ο καιρός κι εγώ βουλιάζω στη βεβαιότητα ότι σ'αγαπάω ,

κι όταν λείπεις γράφω για σένα , δεν θα παρακαλέσω ,

ποτε πια ,

μα αυτο που ζούμε θα μπορούσε...

αυτές τις φράσεις τις διάβασα με μικρα γράμματα στις τελευταίες σελίδες δωρεάν εφημερίδας , σε μια στήλη οπου στέλνει όποιος θέλει και λέει αυτα που δεν τολμάει να πει κατα πρόσωπον , με συγκίνησε όχι μόνο γιατι εξέφερασε πράγματα που νιώθω , αλλα γιατί για άλλη μια φορά είδα ανάγκη έκφρασης , έκφρασης έλλειψης , απώλειας και απελπισίας , έκφρασης απαλλαγμένης απο το βάρος της επωνυμίας , απο το βάρος οποιασδήποτε υπογραφής . Ένα κομμάτι γνήσιου συναισθήματος μεσα στην άβυσσο .