ήτανε νύχτα τότε που αντάμωσα το σκοτεινό σου βλέμμα , σα λεωφόρος κίτρινη σε άγουρο περβόλι , σ ε α γ α π ο υ σ α μου χες πει τονίζοντας την παύση και αγαπώντας τη σιωπή της παντερμης καρδιάς σου , σ’είχα αγαπήσει χίλιες απλές σημαδεμένες μνήμες και με το ακατανόητο σ’αγκάλιαζα γλυκά , ήπια από το ψέμμα σου μικρές πικρες αλήθειες κι ενιωσα την αληθεια σου σαν κοφτερή λαλιά , σε πόνεσα σε πόνεσα κι είχα αντλήσει αίμα απ’το γλυκό το παιδικο το σκοτεινο σου βλέμμα