όλα είναι πόλεμος , όλα απο εκεί ξεκινούν κι εκει καταλήγουν ... συγκρούσεις κι άλλες συγρούσεις , φάσεις κι αντιφάσεις . Για τίποτα δεν μπορω να είμαι σίγουρος και ναι με ενοχλεί η ρευστότητα , φοβάμαι μην παρασυρθώ απο το μεγάλο ρεύμα αβεβαιότητας που σαρώνει τη ζωή μου . Νυσταγμένος και άυπνος παρατηρούσα σήμερα στο κέντρο της Αθήνας , ξημερώματα , μια θεούσα με τους δύο θεουσογιούς της να πηγαίνει στην εκκλησία . Αποστασιοποιημένα έβλεπα να στήνονται η εορτασμοί κι αναρωτιόμουνα πως έφτασα να βλέπω τοσο μακρινά και ξένα όλα αυτα . Πως όλα αυτα που υπάρχουν κι αναπνέουν δίπλα μου έφτασαν να μου φαίνονται αδιανόητα , παράλογα . Αναρωτήθηκα για νιοστή φορα για την ορθότητα του τρόπου σκέψης μου(ζωής , αυνανισμου κτλ κτλ) αμφισβήτησα για επίσης νιοστη φορά ότιδηποτε ανατρεπτικό για την κοινωνία (κανονικό δηλ για μενα) . Κι ύστερα απλά κουράστηκα κι ανέτρεξα στο τι είχα ζήσει πριν σ'εκεινο το κατα τ'άλλα άθλιο πάρτι , το οτι ακουμπουσα πάνω σου και σου χάιδευα τα μαλλια και σου μιλούσα , σου χαμογελούσα , είχα μεθύσει ξέρω , ό,τι να ναι έλεγα ξέρω αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος πια και μ'αρέσει που υπάρχει κι αυτό , το μόνο για το οποιο μπορω να είμαι σίγουρος . Και γλιστράω , χωρίς να το θέλω ίσως , στη υπέροχη αυτή σιγουριά , ότι σ'αγαπάω...

είμαι 100% κοινωνικό προιόν ! εκει καταλήγω . Mα είναι δυνατόν όλα πάνω μου να καθορίζονται απο το περιβάλλον , απ'τους άλλους γαμώτο ; ακόμα και γι'αυτο που ήμουν σίγουρη τη σεξουαλικότητά μου, ότι είναι γκαραντι "φυσική" και αμετάβλητη, πλέον τη βλέπω να αλλάζει πιο γρήγορα κι απο τις τάσεις της μόδας! εκεί που στα 14 μου άρεσαν οι τριχωτοί , καβαντζωμένα τα σαράντα άντρες , στα 15 άρχισα να καβλώνω με τριαντάρηδες , στα 16 με οποιασδήποτε ηλικίας αρκει να είναι λατίνοι και σκουρόχρωμοι και πλέον σήμερα να μου φαίνονται όλοι απλά μαλάκες και να μου σηκώνεται βλέποντας μια γυμνόστηθη (ούτε καν γυμνή!) γκόμενα σε softcore της κακιάς ώρας λεσβιακό . Κι εγω που τόσο πάσχισα να είμαι πούστρα συνειδητοποιημένη , κρυφή αρχικα και μετά out τωρα να βρίσκομαι μπροστά απο πλήθος αποδεκτών ή μη προοπτικών : μπας και είμαι λεσβία ;;;;! ή χειρότερα , η πιο φρικτή προοπτική που δεν τολμώ να ξεστομίσω : μήπως είμαι ετερό ;;! Και με τι πρόσωπα θα βγώ τωρα στην κοινωνία , με τι ταμπέλα θα παρελάσω; και για ποιο πράγμα θα είμαι περήφανος ; μπορεί κάποιος πλιζ να με κατευθύνει γιατι φοβάμαι πως έχω χάσει το κανονιστικό κλουβάκι μου ... κλάψ , λυγμ !

η αίσθηση , η αίσθηση και το συναίσθημα , το πλήθος και το πορτοκαλί άγνωστο , η γνώριμη άβυσσος κι εκείνο , εκείνο το υπόκωφο φώς της απέναντι βουβής πόρτας , ξεκαβλέ και ασεξουάλ , τον αγαπάω μα κι εκείνη το ίδιο κι αυτοι αδιάφοροι ή μήπως μήπως μήπως μήπως μ'αγα μ'αγαπά μ'αγαπάνε ; και ψελλίζω για την πληθώρα της ασημαντότητας , το έλαττον μηδεν , τη μείζονα ασημαντότητά μου και φοβάμαι φοβάμαι το πλήθος και την αχρωμία του και τρέχω στο ασπρόμαυρο λαγούμι μου και παρακολουθώ πραγαμτικότητα , ωμή βίαια , πλαστή πραγματικότητα , κι ύστερα σκάω και πετάω τα κομμάτια μου στους δρόμους και εισέρχομαι σε έγχρωμα βουβά λεωφορεία να βλέπω την κούραση να μιλά άσχημα στην κούραση που παρακολουθείται με οίκτο απο μια άλλη κούραση , που ωπ! πέρασε βιαστικη μπροστα μου και του την έπιασα λιγάκι κατα λάθος , λάθος , λάθος και αρχίζω να σκέφτομαι ποιητικά , την αίσθηση τη λάθος ζωή μου , την αίσθηση , οι λέξεις να μπερδεύονται στο μυαλό μου και τα χρώματα να κάνουν σέξ , άνομο παράνομο άνομο , κι εγώ ταγμένος στη μετάφραση του τοίχου και του μαύρου περιστεριού που όλο τρυφερότητα με κοιτάζει τόση μα τόση τρυφερότητα μεχρι να το πυροβολήσω γλυκά στο κεφάλι κι ύστερα να κλάψω όχι όχι για το περιστέρι μα για το ματαιωμένο πολύτιμο ταξίδι

οι ώρες , οι άδειες ώρες , οι πυρετωδικες ακανόνιστες σκέψεις του ονείρου , το απότομο γκρί ξύπνημα και το παγωμένο φύσημα , εκεί που όλα είναι δυσάρεστα , άοσμα , κενά , εκεί όπου κάθετι έχει σημασία , το πρωί , το βαρύ αστικό μου πρωινό , η μεγαλοαστική μου κάβλα στο λεωφορείο και οι μάταιες μικροαστικές προσπάθεις πνιγμού της , σε αγκάλιασα , σε φίλησα και δάκρυσα μαζί σου κι ύστερα κοιμήθηκα και ταξίδεψα , κολλημένος εδώ , σ'αγαπώ νομίζω

"σε παρακαλώ" μουρμούρισε ή κατι τέτοιο , κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά , εξαθλιωμένη η ίδια και εξαντλημένη απο το κρύο , απο τη ζωή που της έλαχε , μια κυρία , γυναικούλα γύρω στα σαράντα , θείτσα συνοικιακού στυλ (που μια φιλολογία την έχει βγάλει όμως) , της επιτίθεται ... σκύβω το κεφάλι , που είναι το λεωφορείο;! ντρέπομαι δεν είμαι σιγουρος για λογαριασμό ποιου απ'τους παρισταμένους , σίγουρα για λογαριασμό μου , το κοριτσάκι πλησίασε , κοίταζω κάτω, σταθερά το βρώμικο πεζοδρόμιο, την αγνόησα .. πρέπει να ήταν στην ηλικία μου , την εκμεταλλεύονταν όπως ελεγε και μια άλλη θείτσα παραδίπλα , δηλώνοντας όλο χαρά "έχω ακούσει ότι ..." , το κρύο είναι αφορητο , μαζεύομαι στο παγκάκι κι άλλο , ένας γεράκος που πουλάει χαρτομάντηλα και στυλό πλησιάζει τις θείτσες και τους λέει όλο κακία για το κορίτσι και τον νταβαζή του , είναι ο ίδιος γέρος που πριν 10' είχα αγνοήσει , νιώθω την ανάγκη να αγοράσω κάτι τώρα , το μετανιώνω αμέσως , νιώθω δειλός κι ανίκανος ... μα που είναι το λεωφορείο;! η συζήτηση συνεχίζεται , για το πως την έχουν δει κι αλλού , για το πως πέφτουν κάποιοι κορόιδα , πως την εκμεταλλέυονται , την εκματαλλέυονται ! ένα ξανθό κοριτσάκι , ξένο σ'αυτή την πόλη ξένων ... νιώθω τύψεις ξαφνικά , έρχονται στο μυαλό μου εικόνες φρίκης απο τη ζωή της , το κρύο είναι αφόρητο , φοβάμαι , λυγίζω και δακρύζω , εγω , μόνος μου στην Ακαδημίας , μέρα μεσημέρι , που είναι το γαμημένο λεωφορείο ;!

κείμενα κι άλλα κείμενα και λέξεις σκόρπιες και βουβές ... έχω γίνει κειμενοφοβικός πλέον , νιώθω ανίκανος να αντιληφθώ και το παραμικρό νόημα και της πιο απλής λέξης , να ακόμα και η λέξη "και" μου φαίνεται άγνωστη , τι σκατά τοσο psycho έχω καταντήσει ; σύγχυση τεράστια απερίγραπτη και με πονάς ναι γι'αυτο κόφ'το ... ένα χάος γεννιέται μέσα μου καθημερινά και δε μπορω να το ελέγξω ... και ναι με εκνευρίζει αυτό , δεν έχεις καθόλου δίκιο όμως δεν έχω μανία να ελέγχω τα πάντα , εγω ... τις λέξεις μονο θέλω να ελέγχω

ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΚΛΕΙΔΩΝΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ , ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΩ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΕΣΕΝΑ , ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΜΟΥ . ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ . ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΟ ΒΑΡΕΘΩ ΚΙ ΙΣΩΣ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΖΩ .

du supplice encore mal lavee

από το μαρτύριο ακόμη ακάθαρτο το μυαλό μου , ακάθαρτη η συνείδηση μου , οι σκέψεις , τα συναισθηματά μου , το χρώμα της φωνής μου , της ματιά μου . έχω θολώσει , η ικανότητα της επεξεργασίας δεν ειμαι σίγουρος αν υπάρχει πλέον , αν ποτέ υπήρξε . οι εικόνες στροβιλίζονται στο μυαλό μου , μαζί με χιλιάδες διαφορετκούς εκνευριστικούς ήχους , συνομιλίες , θορύβους και αγάπες . αγάπες και απόπειρες , απόπειρες κατανάλωσης κι άλλης εικόνας , ήχου , θορύβου κι αγάπης . είναι θορυβώδης η αγάπη τώρα και μου χουν κλείσει τα αυτιά . τώρα; ειναι αργά , πολύ αργά χα ! έχω ήδη πονοκέφαλο , πόνο γενικά . και το μυαλό μου έχει μουδιάσει , όσο για την καρδιά μου έχει καταντήσει σαν πνεύμονας μανιακού καπνιστή

περνάει ο καιρός κι εγώ βουλιάζω στη βεβαιότητα ότι σ'αγαπάω ,

κι όταν λείπεις γράφω για σένα , δεν θα παρακαλέσω ,

ποτε πια ,

μα αυτο που ζούμε θα μπορούσε...

αυτές τις φράσεις τις διάβασα με μικρα γράμματα στις τελευταίες σελίδες δωρεάν εφημερίδας , σε μια στήλη οπου στέλνει όποιος θέλει και λέει αυτα που δεν τολμάει να πει κατα πρόσωπον , με συγκίνησε όχι μόνο γιατι εξέφερασε πράγματα που νιώθω , αλλα γιατί για άλλη μια φορά είδα ανάγκη έκφρασης , έκφρασης έλλειψης , απώλειας και απελπισίας , έκφρασης απαλλαγμένης απο το βάρος της επωνυμίας , απο το βάρος οποιασδήποτε υπογραφής . Ένα κομμάτι γνήσιου συναισθήματος μεσα στην άβυσσο .

χΑοςθΛίψηκΕνοεσΩτερικοκαΙσυγχυσηΚτιριαθλΙψη

πορνογραφικά συναισθήματα , σκέψεις και καθημερινότητες , πορνογραφία . είμαι αδερφή και σ'αυτο το δρόμο όλες είμαστε και όλοι , απ'εξω δεν . γριούλα μη με κοιτάς παράξενα σ'αγαπώ και καταλαβαίνω , εσυ ; ειμαι έξω απ'αυτο ή μέσα ; σε μισώ και μ'αγαπάτε ; που ανήκω κι αν ναι γιατί ; είναι τέτοιο το καμάρι ; πορνογραφία , πορνογραφία , δρόμοι , τοίχοι , δένδρα , πόδια , Αθήνα , ουρανός , άνθρωποι , πούστηδες , σύννεφα , ήλιος , κίνηση , ακινησία , ετερόλεσβίες , ετεροπούστηδες και ομοκανονικοί . συνεχίζεις να μ'αγαπας ; η πορεία με τρελαίνει
πορνογραφία πορνογραφία πορνογραφία

εντάξει δεν μπορει να είναι και όλα μάταια...

γιατί οι άνθρωποι ενω έχουν ασχοληθεί τόσο με το τι θα συμβεί μετά τον θάνατο , δεν έχουν δωσει τόση σημασία στο τι ήταν πριν τη γεννησή τους; οι περισσότεροι αν τους ρωτήσεις τι πιστεύουν ότι ήταν πριν γεννηθουν εύκολα μπορουν να απαντήσουν ότι δεν υπήρχαν ενω καθόλου εύκολα δεν λέγεται το ίδιο για μετα θάνατον ... λες και το μέλλον είναι κατι το αναγκαία υπαρκτο σε αντίθεση με το παρελθον ...

είμαι πλέον πεπεισμένος ότι με μισείς κι οτι θες κι εγω να κάνω το ίδιο να σε μισήσω .
ε λοιπόν κατάφερες το ακριβώς αντίθετο να σε θέλω τόσο πολύ που να ταυτίζω τη δική μου ευτυχία με το ηλίθιο προσωπό σου , έχω και τα δυο να τα δω τόσο καιρό που το μόνο που κάνω είναι να τα ονειρεύομαι , να ονειρεύομαι και να σε θυμάμαι , και να μισώ οτιδηποτε δεν έχει σχέση με σένα , οτιδήποτε έχει σχέση με μενα . να μισώ τη ζωή μου , τους φίλους μου , το τίποτα της καθημερινότητας μου και τη σιγουριά της επόμενης μέρας . Βασικά ok ίσως να έχεις και δίκιο μάλλον φταίει η εφηβεία και η φοβερή μοναξιά της , μαλλόν όλα αυτά είναι στο μυαλό μου και θα ήταν προτιμότερο , σίγουρα πιο cool , να σε αφήσω να περάσεις , να αναφέρομαι σαν εσένα ως "ο πρώην" και να σε βρίζω γελώντας . Αλλά ρε πούστη μου δεν ξέρω έχω τόσο ανάγκη να δω τα μάτια σου , έχω τόσο ανάγκη να σε δω να γελάς . Να καθρεφτιστώ μέσα απο τα μάτια σου...
Και να μαι πάλι να σκαλίζω τις παλιές πληγές , να μη μου κολλάει ύπνος , να σε σκέφτομαι συνέχεια συνέχεια βασανιστικά , γαμώτο που είσαι;